Ty...!

Siedzieliśmy we trójkę w knajpie, każdy nad swoim lunchem. Kolega opowiada o swoim szalonym, pełnym wrażeń życiu.

- Ty hultaju! – komentuję ze śmiechem.

I spoglądam na kolegę, który poczerwieniał na twarzy i zrobił oburzoną minę. Drugi kolega, ten który do tej pory milczał, wygląda na równie skonsternowanego reakcją jak ja.

- Jak żeś mnie nazwała?! – pyta buraczek.

- Hultaj, takie stare słowo – odpowiadam.

- A… o… po ‘hu’ przestałem słuchać i sobie resztę dopowiedziałem…

Tak łatwo kogoś obrazić zwykłym ‘hultajem’!

Zaskakującym jest, jak łatwo tak proste, przyjemne słowo zmieniane jest w uszach ludzi w obelgę, o zupełnie innym zakończeniu fonetycznym, dużo mniej interesującym do wypowiedzenia. Tak przyzwyczailiśmy się do prostych, powszechnie uważanych za wulgarne określeń, że nasz mózg czasami odmawia usłyszenia starego, dobrego słowa.

A ma ono w sobie odrobinę zadziorności, przyprawione jest szczyptą  czułości, mimo wcale nieprzyjemnego znaczenia – idealne wprost do użycia w reakcji na opowieść kogoś bliskiego!

A jak ten hultaj brzmi! Dzięki zbitce spółgłoskowej ‘lt’ – miękkie i twarde, dźwięczne i bezdźwięczne obok siebie – jest zjawiskiem samym w sobie. Rzadko używamy w naszej codziennej komunikacji słów, które pozwalają doświadczyć tego kontrastu w aparacie mowy. Powtórz: hultaj, hultaj, hultaj… Przyjemnie, prawda?

A przecież każdy lubi czasem trochę nabroić. Każdemu się zdarza przynajmniej przez chwilę być łobuziakiem.

Bądźmy hultajami.